Muzeum Fauny i Flory Morskiej i Śródlądowej

Muzeum Fauny i Flory Morskiej i Śródlądowej w Jaworzu jest ewenementem w skali kraju. Działa przy Szkole Podstawowej nr 2 i istnieje dzięki zaangażowaniu uczniów i nauczycieli tej szkoły. Powstało dzięki hojności jednego z mieszkańców – bosmana Erwina Pasternego. Urodził się on w Jaworzu Średnim w 1928 r. i tu zdobył wykształcenie podstawowe. Realizując swoje młodzieńcze marzenia, kontynuował naukę w szkołach morskich, zdobywając stopień bosmana. Pływał po całym świecie, zgłębiając jednocześnie tajniki życia oceanów. Zaczął też łowić, a następnie preparować różne stworzenia morskie. Część swojej kolekcji okazów przyrody mórz południowych podarował szkole w Jaworzu. Muzeum Fauny i Flory Morskiej rozpoczęło swoją działalność w 1969 r. Najciekawszymi eksponatami są m.in. żółw morski, rekiny (w tym rekin młot), ośmiornice, mięczaki.

W 2014 roku zbiory przeniesiono ze szkoły do nowo wybudowanego budynku Muzeum. Dzięki wieloletniej współpracy i pomocy Instytutu Biologii Uniwersytetu Pedagogicznego w Krakowie, większość eksponatów jest świetnie zachowana, powstają nowe ekspozycje, a młodzież pogłębia swoją wiedzę na tematycznych obozach i spotkaniach.  W Muzeum odbywają się liczne prelekcje, wystawy, koncerty, sporo jest też organizowanych wyjść terenowych.

Muzeum kusi również licznymi akwariami, o łącznej pojemności 10000 litrów, w których możemy zobaczyć rafy koralowe, jeżowce, ryby. Organizowane są również wystawy czasowe o szerokiej tematyce.
Wizyta w Muzeum to doskonała lekcja biologii i ekologii, gdzie każdy może dowiedzieć się czegoś nowego i uporządkować swoją już nabytą wiedzę.

Motylarnia

Motylarnia to część Fauny i Flory Morskiej i Śródlądowej. Sferyczny, częściowo przezroczysty namiot o średnicy ok. 10 m i wysokości ok. 5 metrów. Można w nim oglądać motyle tropikalne i rodzime. Docelowo znajdzie się tu kilkaset gatunków motyli z różnych stron świata. W namiocie jest także unikatowa roślinność. Zamontowano także klimatyzatory, które zapewniają odpowiednią temperaturę dla rozwoju motyli, a także inkubatory dla larw. W centrum znajduje się miejsce do zwiedzania i przeprowadzania prezentacji oraz szkoleń. Kopuła jest połączona tunelem z salą wykładową jaworzańskiego Muzeum.

Tężnia zdrojowa

Wybudowana w 2014 r. tężnia solankowa to obiekt o drewnianej konstrukcji w kształcie rotundy. Kolumna tężni wyposażona została w zbiornik solanki, służący do inhalacji. Dzięki pochodzącej z Zabłocia solance, która ma bardzo dużą zawartość jodu dochodzącą do 140mg/l, w okolicach tężni tworzy się morski mikroklimat, który działa leczniczo i relaksacyjnie. Wdychanie solanki jest pomocne w przypadku dolegliwości dróg oddechowych, reumatycznych, dermatologicznych i wielu innych.

Szlaki górskie Beskidu Śląskiego

Jaworze położone jest w obrębie Pogórza Cieszyńskiego i północnej krawędzi Beskidu Śląskiego. Na południu granica gminy biegnie przez szczyty górskie licznie odwiedzane przez turystów: Palenicę (688 m n.p.m.), Kopany (690 m n.p.m.), Wysokie (762 m n.p.m.), Borowina (720 m n.p.m), Przykra (824 m n.p.m.), Wielka Polana (782 m n.p.m). Ulubionym szlakiem turystycznym jest trasa na Błatnią (917 m n.p.m), gdzie można wejść z Jaworza Nałęża (czerwonym szlakiem) lub z Jaworza Górnego (żółtym szlakiem). Dalej można powędrować przez Klimczok na Skrzyczne (Szczyrk), Szyndzielnię (możliwy zjazd kolejką linową do Bielska-Białej), lub też ruszyć z Błatni w przeciwnym kierunku do Brennej.

Fontanna Trzech Sióstr

Fontanna Trzech Sióstr to jeden z obiektów „uzdrowiskowych” Jaworza. Nie tylko cieszy oko swą piękną formą, na którą składają się trzy tajemnicze twarze sióstr, które jak głosi legenda: „tutaj żyły, zrodzone z zacnych rodziców – panów gór i lasów beskidzkich (…)”, ale relaks przy niej ma również działanie prozdrowotne. Amatorzy solankowych inhalacji mogą tutaj zaczerpnąć, ponieważ z fontanny nie wypływa zwykła woda, lecz wydobywana z głębi ziemi zabłocka solanka termalna, tworząc w powietrzu przyjemną mgiełkę, która posiada bardzo wysokie stężenie jodu. Fontanna powstała w 2010 r. i od tego czasu jest jednym z ulubionych miejsc wypoczynku dla mieszkańców i przyjeżdżających do Jaworza kuracjuszy.

Park Zdrojowy im. Józefa Piłsudskiego

Jaworze jako modne uzdrowisko przyciągało kuracjuszy nie tylko pięknymi widokami, czystym powietrzem. Doceniali oni również piękny, przypałacowy park, który wciąż pozostaje ozdobą gminy jako Park Zdrojowy im. Józefa Piłsudskiego.
Stare drzewa, szemrząca woda, place zabaw, amfiteatr – to wszystko sprawia, że spacer po parku jest bardzo ciekawy.
Alejki parku prowadzą w cieniu starych drzew. Wiele z nich to okazałe pomniki przyrody. Po pięknym zapachu łatwo zgadnąć, że rosną tutaj lipy, klony, jawory i dęby. Pośród krzewów pięknymi kwiatami ubarwiają park różaneczniki. W letnie dni ochłodę można znaleźć nad rozległym stawem z fontanną i wysepką po środku.
Na terenie parku warto odszukać liczne zabytki. Nad wszystkim góruje katolicki kościół Opatrzności Bożej, w jego pobliżu stoi klasycystyczny pałac dawnych właścicieli Jaworza; przed wejściem na jedną z alejek parkowych wszystkich wita siedzący na ławeczce hrabia Maurycy Saint Genois – twórca uzdrowiska. Tuż za ławeczką znajduje się wybudowana przez niego Willa Sanitas. Budynek w okresie funkcjonowania uzdrowiska pełnił role sanatorium. Wśród drzew skrywa się też odsłonięty w 1931r. pomnik Marszałka Józefa Piłsudskiego.

Wzgórze Goruszka i Glorietta

Wzgórze Goruszka (411 m n.p.m.) – odznaczające się wzgórze na Pogórzu Cieszyńskim. Szczyt porośnięty jest lasem, w którym występują sosny czarne, sprowadzone tu w XIX w. przez ówczesnych właścicieli Jaworza, hrabiów Saint-Genois d’Anneaucourt. Jest to jedyne zwarte stanowisko sosny czarnej w Beskidzie Śląskim.

Mieści się tu także Glorieta. To barokowy element założenia parkowego – okrągłe zadaszenie wsparte na 6 klasycystycznych kolumnach.

Jej powstanie łączy się z okresem wojen napoleońskich. Na jednej z kolumn wyryta jest data 1798. Oznacza to więc, że została ona postawiona w pięć lat po przejęciu Jaworza przez Arnolda barona Saint-Genois.

Ten ciekawy obiekt budzi zainteresowanie turystów i wczasowiczów, a okalający ją park jest wspaniałym miejscem do rekreacji i wypoczynku.

Huta szkła

W Nałężu natknąć się można na zrekonstruowaną hutę szkła, wybudowaną na miejscu dawnej huty z XIX w.
Huta działała w latach 1825-1860. Uległa pożarowi w trakcie produkcji. Była składnikiem majątku hrabiego Maurycego Saint-Genois d’Anneaucourt, a cała produkcja szkła przeznaczona była na potrzeby tegoż majątku, który według zachowanej inwentaryzacji z 1822 r. składał się m.in. z 7 szynków i 10 karczem.
Cała produkcja opierała się na surowcach miejscowych – piaskowcu godulskim, pozyskiwanym w kamieniołomie na stokach góry Bucznik, w niewielkiej odległości od huty. Do otrzymania pożądanej masy szklanej używano pieców o konstrukcji komorowej opalanych węglem drzewnym. Drewno bukowe do wypalania dostarczały pobliskie lasy.
W 2010 r. w miejscu lokalizacji dawnej huty wybudowano stałą ekspozycję składającą się z makiety pieca oraz szczegółowym opisem procesu produkcji.
Tak zorganizowana ekspozycja jest ciekawym miejscem turystycznym, a jej atrakcyjność podnosi malownicze otoczenie tego miejsca. Leśny pejzaż oraz górski potok to idealne miejsce do wypoczynku.